Ang maikling kwentong Isang Saglit, Munting Ibon ay isinulat ni Genoveva Edroza- Matute. Ito ay unang nailathala noong 1962. Nailimbag ito sa librong Piling Maiikling Kuwento.
Buod[]
Walang anumang salita ang makapaglalarawan sa mukha ng isang ina nang malaman na ang bilang na lamang ang araw ng kanyang anak. Matapos patulugin ang anak, lumabas siya sa silid, iniisip na sana’y kinitil na lamang niya ang anak sa sinapupunan nang sa gayon ay hindi na niya nararanasan ang matinding parusa. Naalala niya ang kanyang asawa at ang kataksilang sumira sa kanyang tiwala. Binuksan niya ang kahong naglalaman ng resibo ng huling gamot na ginamit sa anak, saka inayos niya ang damit na dapat sana’y gagamitin ng kanayang anak para sa unang taong sa paaralan.
Pumasok siyang muli sa silid at napansin niya ang ngiti ng kanyang payat at nanghihinang anak. Ikinuwento ng kanyang anak ang kanyang panaginip tungkol sa isang tatay na nais siyang isama sa lugar kung saan mawawala na ang kanyang sakit. Nais niyang isama ang nakita niyang isa pang tatay na ubod ng rumi, ngunit kailangan muna niyang makumbinsi ang kanyang ina. Hinawakan ng ina ang pisngi ng bata bilang kanyang kasagutan at unti- unting namayapa ang kamay ng bata sa kandungan ng kanyang ina.
Mga Tauhan[]
Isyu[]
Tinalakay sa kwento ay ang isyu ng kapatawaran. Maaalalang labis ang hinanakit ng ina sa amang sumira ng kanyang tiwala. Naaaninag pa niya ang imahe ng kanyang asawa gamit ang matang puno ng pagkamuhi.
Sa huling bahagi ng kwento, tinanong ng bata kung papayag ba ang Inay na isama ang maduming tatay sa lugar na mawawala ang sakit. Ang maruming tatay na tinutukoy niya ay ang tatay na siyang nagtaksil sa kanyang ina. Ang paghaplos ng Inay sa bata sa kanyang pisngi ay nagpapahiwatig na napatawad na ng ina ang ama ng batang maysakit at hinahayaan na niya itong sumama sa dapat nilang puntahan.
Nang pumanaw ang kanyang anak, naaninag niyang muli ang kanyang asawa gamit ang matang luhaan. Sa wakas ay nakahanap siya ng katahimikan at kapayapaan.